Igor Burić: Prepoznatljivi duh i šarm

Na Šekspir festu u čortanovačkoj vili Staković, ovog leta premijerno je izvedena predstava “Perikle” Vilijama Šekspira, u režiji Nikite Milivojevića, koju je produciralo Šabačko pozorište i Itaka art centar Inđija. Pokroviteljstvo Grada Novog Sada u ansambl je dovelo i nekoliko glumaca Pozorišta mladih, koji su uz još par mladih glumaca osvežili ansambl Šabačkog pozorišta, gde je “Perikle” nedavno imao i premijeru “u zatvorenom”.

Ovo “zatvaranje” predstave svakako da nije doprinelo njenom izrazito renesansnom opredeljenju, da predstavi umetnost glume kao umetnost igre, muzike i pesme, na gotovo autentičnom mestu nalik na zamak u Čortanovcima, ali zahvaljujući dobrom duhu i atmosferi koju predstava stvara, gotovo da nije ni smetalo to što se ona odvija pred kulisama, a ne pred stvarnim zidovima, kulama i stepeništem. “Perikle” je manje poznat Šekspirov komad koji je Nikita Milivojević režirao više poznatim sredstvima, ali ipak postigao značajan rezultat, pogotovo ako se uzme u obzir da je reč o prvoj pozorišnoj produkciji ovog teksta u Srbiji. “Perikle” spada u komade iz poslednje faze Šekspirovog pisanja, a spada i u one kojima je Šekspirovo autorstvo osporavano. Bez obzira na to, “Perikle” je tipičan Šekspirov komad u kojem se prepliću nivoi svarnosti i fikcije, istorijskih motiva i romantizovanih detalja, bajkovitih prikaza i događaja. Sažeto, u centru pažnje je ljubavni usud Perikla koji je bežeći od antiohijskog završio u mnogim drugim carstvima, usput gubeći ženu i ćerku s kojima će se na kraju sjediniti. Intrige, zavere, zamene identiteta, bezbrojne peripetije, elementi su koji daju ton komadu, ali i oni koji mu ga oduzimaju. Načešće kritčke primedbe (zbog čega se ovaj komad retko izvodi, pogotovo sa uspehom) su te da je razvučen, rascepkan i nedramatičan. Zato i ne čudi što se reditelj odlučio da ga adaptira skraćujući, pojednostavljujući i interpretirajući (uvođenje uloge naratora). Već pomenute naznake stila igre, pak, dali su predstavi šarm zbog kojeg publika i voli Šekspirove romantične tragikomedije.

Posebno zanimljivo je bilo videti, uz sva osporavanja komada, kako se između svih (uglavnom političkih i socijalnih) peripetija i intriga, vrlo jasno vidi jedna druga stvar. To je, danas bi se reklo, rodni stav autora i aktera predstave. Ženski lik konstantno je roba za potkusurivanje, u službi moći. Ponekad, on se junačkom voljom opire tom usudu, a ponekad mu i bogovi priteknu u pomoć, pa zahvaljujući pukom slučaju preživljava i ostaje da prenosi istinu, što u pozadini svih drugih nanosa može biti i osnovna ideja predstave.

Perikleom se u pravom svetlu prikazao mlad i očigledno darovit glumac Miloš Vojnović. Rame uz rame s njim Perikleovu ćerku Marinu igrala je još jedna mlada nada Kristina Pajkić, a u šabačkom ansamblu i šekspirovsko-milivojevićevskoj plejadi likova i identiteta dobro se snašao i Ervin Hadžimurtezić iz Novog Sada. Jedinstven ansambl glumaca matičnog pozorišta predstave u ulozi naratora suvereno je predvodio Vladimir Milojević, a kao kreatorka lepih, prilagodljivih i višeznačnih kostima, istakla se i Jelena Stokuća.

Igor Burić (Dnevnik, 15.10.2015)